Carlos Ruiz Zafon – Het spel van de Engel

Het was alweer enige tijd geleden -lees: een aantal jaar- dat ik De schaduw van de wind heb geleden. Dit eerste deel van de Kerkhof der vergeten boeken-reeks, dat totaal uit vier boeken bestaat, heeft mij destijds aangenaam verrast. Nu was het dan eindelijk tijd om te lezen hoe het verhaal verder gaat.

In Het spel van de Engel gaat het over David Martin, die als beginnend schrijver een misdaadserie mag schrijven voor de lokale krant waar hij werkt. Maar het liefst wordt hij schrijver, van een bestseller. David is bevriend met meneer Sempere en zijn zoon, de hoofdpersonages uit De schaduw van de wind. Daarnaast is hij hopeloos verliefd op Christina, die hem echter niet ziet staan en in plaats daarvan met zijn beste vriend, don Vidal, trouwt. David heeft niet lang de tijd om stil te staan bij dit verraad, want hij ontvangt geheimzinnige briefjes van een mysterieuze uitgever, meneer Corelli, om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is. Een boek dat de wereld zal veranderen.

Teleurgesteld in het leven en de richting die zijn leven opgaat, accepteert David het aanbod van Corelli. Dan pas ontdekt hij dat de prijs die hij moet betalen voor het schrijven van het boek, veel hoger is dan gedacht. Dierbaren en kennissen worden dood aangetroffen en het duurt niet lang voor de politie achter hem aan zit. En wat is dat toch met zijn huis? Hij woont, samen met zijn assistente Isabella, in een mysterieus, spookachtig huis waarin gekke dingen gebeuren die te maken lijken te hebben met zijn schrijven van het ideale boek.

Ruiz Zafon laat zijn lezers opnieuw kennismaken met het Barcelona van de jaren ’20 en ’30. Het beeld dat van de metropool wordt geschetst is betoverend, nauwkeurig en sfeerbepalend. David en de andere hoofdpersonen zijn geweldige karakters, vol temperament en tragiek, zoals het Spaanstalige/ Latijns-Amerikaanse karakters betaamt. Het was heel prettig om vader en zoon Sempere weer tegen te komen in deze roman. Om te zien hoe het hen was vergaan na het eerste deel. En natuurlijk wordt het Kerkhof der vergeten boeken weer ten tonele gebracht. Wat een prachtig oord moet dat zijn. De beschrijvingen van de omvang en de collectie boeken die het bevat lieten me watertandend achter.

Het spel van de Engel is naast een literair meesterwerk ook een ode aan de literatuur. Net als de overige delen staat literatuur centraal in de boeken van Ruiz Zafon. Hij legt het uit, liefkoost het en presenteert het zodanig dat ieder die er nog niet mee bekend is, zal smachten naar meer: meer informatie, meer liefkozingen, meer inspiratie. Gedurende 552 pagina’s worden de lezers op hun wenken bediend, maar daarna is het toch echt voorbij. Tot het verhaal in De gevangene van de Hemel weer verdergaat.

Die zal ik dus maar snel in huis moeten halen, want Ruiz Zafon heeft me weer helemaal in zijn ban. Het Kerkhof, de literaire verwijzingen, de poëtische schrijfstijl, de karakters en de verhaallijn: ik hou ervan. Ik hou van het meeslepende verhaal, de tragische gebeurtenissen, de karakterontwikkeling en de plotwendingen. Ruiz Zafon heeft met Het spel van de engel een waardig vervolg geschreven op De schaduw van de wind. Dat is bijzonder prettig, want boeken willen wel eens aan kwaliteit inboeten naarmate een reeks vordert. Daar heeft Ruiz Zafon gelukkig geen last van. Ik kan dan ook niet wachten om aan deel drie te beginnen.

Het spel van de engel – Carlos Ruiz Zafon €10,-